Datenschutzerklärung

Peter Eckert
Das pasd also zu mir?!

Is doch scheen. wenn ebbes pasd, odder? Auser villeischd die Fauschd uffs Au, wenn se emm selwer treffd. Awwer manschmòò siehn isch im Indernedd Sache, dòò fròò isch misch im Ernschd: Wer kaafd so ebbes? Zu wemm pasd sowas? Die Firme, wo emm mid so Fubbes guddes Geld abluchse wolle, fròòe nidd so zimberlisch. Die behaubde äänfach. Wie die mid der Mail alle paa Daa: "Das passt zu Ihnen, Peter Eckert." Dann kummd e langi Lischd:
Die CD gans owwe is längschd kaaf unn váschenkd. Isch soll se awwer wohl jed Wuch nom'mòò kaafe. Immerhin: Gepasd had die jòò mòò- als Geschenk, irjendwie. Awwer was dòò noch alles zu mir passe soll. Z.B.: Kugguggsuhre, Gesundhääds-Amuledde mid magische Edelstään, Gaadeteische, Kaffee-Audomade, Schmusie-Mixer, Dame-Unnerwäsch, elegdrische Fuusfeile, Mehlwirmer, Spròòchkurs Pordugiesisch, Raischerstäbscher, Taucheruhre, Kaschmirschals. Was moderne Mensche eewe brauche.
Vòr Jòhre such isch mòò e Buch iwwers Paradies, de Gaade Eden. Seithäär soll isch Heggeschäre kaafe unn Keddesäje unn Düngemittel.
Gudd, isch wääs, wie das laafd. Alder, Aanschrifd, Umsadz - plus das, was isch kaafe odder ach bloos aankligge - im Ernschd odder nur so. Was der Computer dòòdraus forr Riggschliss ziehd, kann ach mòò stimme, awwer ofd is es bloos zum Schreie. Wenn's jòò nur das wär!
Awwer es gebbd doch "de groose Bruder". Geheimdienschde, wo sisch aus all demm un einischem, was se sunschd noch vun mir wisse, aach e Bild vun mir sereschdbossele.
Isch schwädze alsmòò unfreindlisch iwwer "die dòò owwe", sogaa in Radio unn Fernsehn. Isch fahre so, dass misch känn Radaafall váwidschd, unn losse mei Handy faschd immer aus. Das váschleierd, wo isch misch rumtreiwe. Also nix mid Beweeschungsprofil. Vádäschdisch! Isch gehn in die Kirsch: Ablenggungsmaneewer! Mei Feschdnedz-Telefonade verschlissle isch, indemm isch Pladd schwädze. Vádäschdisch! Isch hann mòò e Buch kaaf "Radikal Gewicht reduzieren!" Radikal!! Die váschenkd CD waa Fasenaachdsmussig, Tidel "Bombenstimmung". Dezu das, wo se má Wuch forr Wuch aandrähje wolle: e Selbschdschuss-Dingsbums geje Wihlmais unn Kunschddünger: Dòòdraus mache Fachleid bekanndlisch Sprengstoff. Uiuiui! Hoch vádäschdisch! Ob die misch nidd schunn längschd als Terrorischd fihre? Isch kann nur hoffe. Unn Angschd hann. Das pasd mòò uff jede Fall zu mir.







Frühlingsboten

"Hennern khert?!", ruft se un is ganz ausem Heisel, wie se beim Walke de Guggugg 's erschde Mol in demm Johr heert: "Wann de Guggugg ruft, is Friehling!" "Jedes Johr 's selwe mit dir!" määnen do ihr Freindinne un änie sacht nadierlisch ach glei, dassse mol widder kän Penning im Sack hott. "Un iwwerhaubt - du kennscht jo mei Määnung zu demm Thema: erscht, wann die Schwälbscher do sin, is fer misch rischdisch Friehling!" Ganz schä flott sausen dodebei die Steck iwwer de Waldweesch. Awwer bletzlisch bleibt ausgereschelt die sportliggscht stehe un määnt vedräämt: "Ach, de Friehling. Geschdern hott mer mein Freind ä Veilschestreißel mitgebrocht?" Mit Schnaufe werrd se erscht widder ferdisch, wie se die annere schunn lang eikholt hott. Beim Walke kennen die nämlisch kä Pardong. Seifzend vezehlt se ihre Freindinne von ihrer neie Lieb un vun de Schmedderling im Bauch. Awwer dodefor hänn die heit gar kän Sinn: dess geht vebei, määnen se bragmadisch. Awwer dass im Friehling widder gegrillt werrd un mer sisch beim Walke die Hännd nimmie abfriert, dess bleibt fer immer.

All vezehlen se, uff was se sisch jetzt so rischdisch fräen un was fer sie de Friehling so wunnervoll macht. Nur die äldscht saacht die ganz Zeit kä Wort dezu. Bisses am Schluss ausre naus blatzt: "Ihr mit eierm Viehzeisch! Guggugg un Schwälbscher - a do kann isch jo nur lache! Es gebbt im Friehjohr nur ä änzisches hunnertbrozendisches Zeische, dass de Winder rum is - un dess sin die Schbinne!" "Die WAS?" rufen do die Fraue wie aus äm Mund un bleiwen vor lauder Iwwerraschung jetzt doch noch stehe. Mit Viehscher hottses nämlisch net so un eischendlisch isse bekannt defor, dasse statt im Wald liewer in de Fußgängerzon walke deet. Gschbannt uff dess, was jetzt kummt, guggen se die Freindinne a. "Ihr Mädle", heern se se do saache "fer misch is erschd rischdisch Friehling, wann in de Gärde widder die Wäscheschbinne stehn!" Dodruff wääß kännie mehr ebbes ze saache un uff ihre vedutzte Gsischder find sisch ä kherischie Portion Reschbekt: die Wäscheschbinn! Nadierlisch! Gschmickt mit de weiße Fahn vum Winder in Form vun de ledschde lange Unnerhosse.
Guggugg - dodegeesche hoscht werrklisch kä Chance!

Wie Gott é Frankreich

"Bréng Eis mét", ruuft de Fammill mer nòò, wie eich de Dier raus sénn, foor ékaafe se fahren. Wat foor Sort, dat saat mer kääner. Én der "Supermarkt" schdehn eich vórraan de Kiehlteek - dausend Sorten. Wa mei Ooma nommò seréck kääm! Seit et letscht Mòòl mósen nommò hónnert nau Sorten derbei kómm sénn: "Cashew Sauerrahm", "Doktor Schiwago", "Dschungelzauber", "Vom Winde verweht", "Safari Afrika", "Coco di Cioccolata", "Mystère Nuss Praliné", ónn, ónn, ónn... Segudderletscht hóllen eich dann doch nommò "Schwarzwälder Kirsch" wie dò neilich ó packen noch e Päckelché Eis am Schdill én foor só zwéschendurch. Dò wääs mer weenischdens, wat mer hat.

Óff de Hämmfahrt gehdet mer durch de Kopp, wie dat mét dat Eis dòòmòls én ónser Kéndhätt wòòr - nòò de Nootzeit. Et wòòr én de fóffzijjer Jòhren. Óff der Maak é Saarlui hott der Eismann "Toscani" geschdann mét sei Wäänché. Dò durfde mer óns alt mò foor e Groschen e Tietché Eis kaafen. Awwer et bescht Eis wòòr dat, wat mei Mamma dòòmòòls selwer gemach hott.

Dereerscht hott se mò e gudder Pudding gekocht. Deer hott se dann én en hoochen Almienjumpott geféllt, wó se sónscht de Aaischnee dré geschlaa hott, ónn én de Keller kiehl geschdellt. Mier hodden dòòmòòls noch kään Eisschaff. Da sémmer mét ónser Ziehwäänché óff de Dónnerbrauerei gefahr. Dòò hodde mer dann e half Schdang Eis kaaf, wie de Wirtschafden émmer kriet hodden, foor ihr Bier se kiehlen. Dat Schdangeneis hodde mer gutt égewéckelt én dick Zeidóngen ónn noch én e Wólldeck ónn dann én der Wäänché gelee. Dann hammer óns missen dómmeln foor hämm, sónscht hädde mer am Enn nuur noch de Hälfschätt vaan dat Brauerei-Eis iwwerich gehatt. Et hott sówwisó schón aagefonk se tauen, ónn et Wasser éss aus der Wäänché rausgetrépst. Ó jeedfoorääner kónnt gesinn, wó mer langes getappt sénn, graad wie bei Hänsel ó Greedel.

Wie mer endlich derhämm aakómm sénn, hammer dat, wat vaan de Eisschdang noch iwwerich wòòr, é klää Schdéckelcher gekloppt ónn én e Zénkbittché geschutt. De Doos mét der Pudding, wó de Mamma gekocht hott, hott se dann zwéschen de Eisschdécker geschdoppt, noch mét Eis abgedeckt ónn driwwer e Wólldeck. Et hott dann sei Zeit gebraucht, bés der Pudding endlich gefroor wòòr. De Mamma hodden zwéschendurch alt missen ómriehren.

Aan óns Kénner éss de Gims ball abgefall. Der Danz wòòr óns ganz schee lank gemach génn. Méttlerweil hott de ganz Fammill én de Hoff gehuckt ó gepauert, bés dat gutt Eis fäärdich wòòr. Dann éss alles segutz verdäält génn! Naddierlich wòòr et foor jeeder kää Bitt vóll. É mein Erénneróng awwer bleifdet dat bescht Eis vaan de Welt. Mier hann óns dòòmòòls all gefiehlt wie Gott é Frankreich.

Karin Peter wohnt in Wadgassen.
Sie schreibt Bücher in der Mundart ihrer Heimatstadt Saarlouis.