Barwerazwaijer
Moins fréih, väärter Dezember zwodausensdrauzehn. "Haut éss Barweradaach" gääf de Oma saan, "e ganz hohrer
Feierdach, ze allermääscht fó us Berchleit. Haut missen mer de Barwerazwaijer rénhóllen, dat se - wammer Gléck
hann - aa Weihnachden bléihn. Stell der dat Wónner vor, médden én der kalt Johreszeit Bléiten! Un wann de
Zwaijer bléihn doun, bréngen se Gléck fó't ganz kómmend Johr!"
So heeren eich der Oma sei Stémm aus mei Kénnerdaan. "Aach, Oma" denken éch, "dat hättschde der niemòòls träämen
gelóss, daddet aan der Saar mò kää Berchleit meh géfft, de letscht Schicht éss länkscht gehall. Bléiten ém
Wénter hammer haut meh wéi genuch, de Amarillesen, Weihnachtsschdäären, root, geel un blòò un all déi gedriewen
Zwiwwelbloumen, wo dau erscht ém Fréihjohr sinn kunnscht. Un dat mét dem Gléckszauwer vaan de Bléiten durfden
der dòmòòls em Paschdor jò aach ehrer nét verzehlen. Gutt, éch gewwen zou, bei dem Multi-Kulti-Kuddelmuddel
hautsedaachs éss aach e Patzjòn Hòkesbòkes ze fénnen."
Et éss geent Métdach gang un de Barwerazwaijer woaren mer nét aussem Kopp.
Fó wat sóllt éch nét én de Gaarten gehn un e paar Äschtjer vaam Kierschebaam schneiden un én mei scheenscht Vas
stellen. Dat sitt jò gutt aus, wéi én der Hochglanzzeidong, un eich saan ewen kääm eppes vaan Barwerazwaijer.
Aam drétten Advent hann déi Äschtjer séch noch nét geréppelt gehat. "Oma, der Zauwer lò kémmt némmeh, un saa wéi
nét, eich hätt doot Hólz geschniet", woaren mei Gedanken. Dann hann eich a paar Stäären aan de Zwaijer gehang,
daddet nét émmer so nackéch aussinn sóllt. En de Daa voraan Hääléch Owend éss masséch ze doun, dò denkt mer nét
aan so paar Stäckelcher énner Vas. Aam zwetten Weihnachtsdaach, de Oma hätt "Stefaansdaach" gesaat, kréin mei
Bloumen óf der Fénschderbank all Wasser. Eich wóllt et nét glääwen: déi ruppéch Äschtjer hodden véier Blädder un
noch e paar dicker Knoschben. Wei sénn se mer némmeh aussem Bléck gang. Aan Sélweschder woaren et siwwen Blädder
un noch e paar Knoschben newebei. Un aan Drei-Keenéchsdaach zwodausendväärzehn nein Blädder, drei Bléiten, meh
wéi'n Hoffnongsschémmer.
Dat woar der Auebléck, wo eich de Stäären abgemach un méch zou de Barwerazwaijer bekannt hann; déi Traditzjòn,
wo eich nét vergessen wéll.
Ursula Kerber
Schnäppchin
"Déi hann die kómmend Wóch en gutt Aangebot ém Blättchin",
roufder
én de
Kich. "De kréischt en Kaschden Sprudel
for neischt, wann de zwo Käschden Béier kääfscht".
Der Summer hat jò grad erscht aagefang, dat gääf séch schonn noch rendieren. Eich fròòn
mòòl de Alwis, obber mer
sei Hänger lehnt. Dò gääf eich gleich é paar Touren hóllen. Dau trénkscht
jò gäär de Sprudel?!"
"Wennde männscht", rouft se zeréck.
Moins ésser beizeiden gefah, nét dat déi nòjer neischt meh hädden. Zwomòòl
et Ekääfswäänchin gegippelt geféllt,
schonn woarer ferdéch. Wei dapper hämm, de Béier ént Gaartenheischin, de Sprudel
én de Keller.
En der Landschdròòß hann se verdeckt geschdann, zouer Zeit, wo noch nie geblétzt
génn
éss un er wésst aach nét,
dat er dissmòòl schneller geween sénn sóllt wie sónscht.
Wéi sei Frau en gefròòt hat:
"Un, haschde dei Schnäppchin gemach?"
hadder nur geknurrt: "Dat lò éss deirer Sprudel."
Ursula Kerber
Aus: Kläänen Moment, 2007
Kirwengléck
"Mach dei Gléck", hott der Mann aan der Kirwenbud geschreit un sei Losäämerchen
geschiddelt.
Mei Gléck, dat woar déi wónnerscheen Paradepópp mét schwaarzen Schéllerlocken
un Schlòòfauen, hoch owen ém
Budenhimmel, méddem blòòen Spétzenklääd iwwer drei Regaler un noch kää
Enn.
"Mach dei Gléck, sammel de Pónkten", rouft déi Stémm.
Dat kunnt doch nur óf meich geminzt sénn.
E paar Loser kääfen, de Gewénnerpónkten zesammenzehlen, mei Märchenpópp
woar schon zoum Aag
reifen nòkscht.
Dapper hämm, et ganz Kirwengeld hóllen un zour Sécherhätt noch häämels e bésschin
Minz méddem Messer aus em
Spardosschlétz.
Mei unrouhich Herz hott méch zeréckgejäät óf de Kirw.
Gott - sei - Dank, et Gléck hott gewaart.
Fó de paar Groschen én mei klewwerijen Féngern haddet aarich wenich Losréllescher
génn un kääner hott béss ewen
eppes vaan Nieten verzehlt.
Eich kunnt mei Gléck nét machen, hott verloar, mei Paradepópp verloar.
Unnen aan der Bach hann eich gehuckt, ohne ään äänzich Trään, én't
Wasser geschdoort, méch fó mei Ungléck
abgronddéif geschamt un kääner sóllt vaan der Schann jemòòls eppes ze
wéssen kréin.
Déi Geschicht lò hott séch awwer hóttich ausgewaaß.
Jed Kirw zéiht weider nò e paar Daa un mét ihr aach et Kirwengléck.
Un wer hätt dann dahämm schonn so massich vill Plätz fó e Paradepópp.
Ursula Kerber
Mei Stadt
Em Fréihjohr sénn all Städt scheen, wo't aach nur e bésselchin Gréin géfft.
Mer geròòt außer séch voar Frääd
iwwer jed äänzeln Baam, Strauch, Vijjelchin un wann de Stadtgäärtnerei e paa Placken mét
Oschderglocken, Tulpen,
Veilcher planzt.
Em Summer sóllt e Stadt schonn eppes meh ze béiden hann. Der Minsch brauch Lóft un Schääd
aan bulléch heißen
Daa, allegebott e Baam, en Allee, e Park métten zwéschen de Haisern. Wasserschbrenzelcher léj
un lò, Brónnen, e
grooß Wasser mét Fésch un Libellen, mét Enten un Seerosen. Mei Stadt, mei
Saarlouis,
lisst et aan neischt
fählen. Un wann aan Summeròwender de Sónn wéi'n dick Appelsien én de Naat rénn
rutscht, da mòlt se mei Himmeln
én de Farwen vaam Marmor vaan Fauske.
Em Herbscht trómpt mei Stadt óf én all Teen; derléiwscht maan eich Ginkgo-geel
un déi
rootbónt Ahornblädder, wo
noch aam Bóddem de Farw behallen. Noch waarten de Déscher un Stéíhl óf Gäscht,
óf Lachen, óf Freilóftgléck. Ball
ésset rémm. Aam Fénschder én Kirchturmauerheeh loun eich weiler, wéi der
Wénd
de Bääm verrisselt un de Blädder
sejeln, séch drónken danzen dout. Em Zémmer lò vergòschdert méch
aach
nét der Reen, wo draußen scheints kää Enn
meh fénnen wéll. Et tréppst un suddelt, de Blädder klewen én der Kullang,
verschdoppen nääkscht de
Abflóssrohrer. Leit vaam Bauhoff sammeln irjenswann é grooßen Säck de Reschdern, de
Kehrmaschinn brómmt durch de
Daach, de Bääm sénn nackéch.
Em Wénter brauchen all Städt Troscht.
Ursula Kerber
Ääfach woaret nét
Kääner wóllt et hóllen, nét fó drén ze waanen, nét fó
de annern auszebezahlen. Et Haus, wo se grooß génn sénn,
et Haus vaan Opa un Oma, vaan Pappen un Mammen, wo se weiler geerwt hann.
Et „Mäddchin“ hott längscht mét seim Mann e schee grooß Haus óm
Gau
gebaut; der „Bou“ lewt schonn ewéch
auswäärts, dò, wo de Frau her éss. Un de Enkeln, déi hann ihr eijen
Plän.
Em Kusing sei Bou meechdet hann, derléiwscht halwer geschenkt, wei mer noch so aarich vill rénschdechen
misst.
Dat hann sé'm iwwel gehóll.
Ääfach woaret nét; awwer fó allm Huddel ausem Weech ze gehn, kréit der Makler
de
Oftraach: „verkääfen“.
Mer sitt séch beim Nottar; déi jong Leit machen e gudden Endruck, se hann drei Kénner,
en Hónd
un e Katz. Et
Herz éss ääm dick un mer wénscht innen Gléck un denkt häämléch:
„én userm Haus“.
En der erscht Zeit fahrt mer noch jed Kehr louen, beim Weech óf de Kirjóff. Déi nau zéppeléch
Gaardinen hätten
der Mammen nét zougesaat. Em Vorgaarten tróllen weiler Bobby-Car, Räddcher un Spillzeich.
Manchmò stétt en
Hänger Schutt dò.
Em Sepdember woar der grooßmächdéch Kierschbaam lénks newen em Haus rémgemach,
fó
e Garaasch. Déi alt Nòpersch
hat neiléch gemónnt: „Wann auer Mammen haut ihrn Hoff un Gaarten gesäht, déi
gääf
óf der Stell doot rémfällen“.
Lanksam geweent mer't séch ab, nò'm Haus louen ze gehn.
Lanksam macht mer séch sei Béld, wéi „user Haus“ fréihjer geween sénn
sóll.
Mer wääs, alles géfft annerscht.
Un manches kréit mer nét mét.
Ursula Kerber
Weltschdadt - Mooden
Vó zich vaan Johren é Rom e Foußgängerbréck iwwer de Tiber un aam Glänner
Schloss iwwer Schloss, allegaaren zou, ohne Schléssel,
Schlässer vaan klään wéi aam Poesie-Album béss zou de dickscht Klauschdern,
ófgehank
vaan Päärchern fó ewéch Liebe én der ewéch Stadt.
Un waddet é Rom géfft, sitt mer danò aach én Pariss, Berlinn un Köln, én
de
Weltschdädt ewen.
Wei hann eich gepauert, wann déi scheenscht Stadt, wo éich kénnen, user Saarlouis,
Weltschdadt
géfft. Mer hann et gepackt, déi erscht Schlässer bampeln am Glänner vaan der klää
Bréck aam Saaraltaarem.
Also, wann zwo séch so greiléch gäär hann fó émmer un ewéch, kääfen
se séch als e schee Schloss mét Schléssel, gehn zesammen iwwer de Bréck, souchen séch
et bescht Plätzchin un dann schnappt et Schloss én. Der Schléssel géfft feierléch
-
deck ém hohren Boren - ónner de Bréck én't Wasser geschméss. Dat Päärchin
wääs gnau: dé lò brauchen mir niemòòls meh; dat éss e Geféihl,
dat gétt bei.
Un wann déi zwo doch mò ausenanner gehn missen sóllten - én aller Freindschaft
nadierléch
- da hänkt dat Schloss jò émmer noch aam Glänner. Wat da jezzer?
Et sóllener schonn méddem Bólzenschneider aan der Bréck gesinn génn sénn.
Dat ääner no'm Schléssel tauchen wóllt, glääwen éich wei ehrer
nét.
Awwer et hénnert äänen jò aach kääner dran, dat ään odder anner nau
Schloss dabei ze hänken.
Ursula Kerber
Kaleidoskop
Sei Namen hann eich noch nét kannt, dò hat mei Herz schonn draan
gehang.
Bónt Biller.
Kaleidoskop.
Ään Au fescht zougepetzt un vor dat anner ganz décht de Zauberröhr,
én de
Himmel geschdreckt, ént hellschde Lécht. Wónnerscheen Bloumen,
Stäären,
Schätz aus Edelschdään én dausend Formen un Farwen, déi
scheints nur óf
meich gewaart hann. En bésschin drähen, kléck, en ganz nau
Béld, kléck, en
annerer Endróck, kléck, jed Kehr en Iwwerraschong. Un eich allään
beschdémmen,
wann et weider gétt.
Awwer wat fott éss, éss fott fó émmer. De kannschdet
némmeh zeréck hóllen.
Schad, óf de Moment. Un dann drähen, drähen, drähen, béss
de drónken
géffscht vor Gléck.
Kaleidoskop.
Bónt Biller en Lewen lang. Kléck, en Stäänchen kómmt
ént Róllen un verännert
et Móschder, en klääner Dräh un de sischt eppes ganz Naues.
Kléck, weider,weider, weider.
Un't heert erscht óf, wann't dónkel géfft.
Ursula Kerber
erstmals veröffentlicht in "Paraple Nr. 9/2005, Seite 70"
e Kléck zeréck
Egeschdändness
Endianergeschicht
Johresgeschenk
www.chréschtkénd.org
